Ako pažljivo pogledate svoju savremenu šminku, zanimljivo je da i pored tehnološkog napretka njeni temelji su i dalje isti.
Tokom ljudske istorije, žene (ali i muškarci) su koristile šminku kako bi istakli svoje lepše strane lica, u različite svrhe. Ovo se posebno odnosi na ruž za usne, čija istorija je neverovatno dugačka. Od bobočastog voća koje se koristilo za dodavanje boje usnama do današnjih formula prestižnih brendova, metamorfoza ruževa tokom vremena je priča koju svaka dama treba da zna.
Poznate svetske dame su o ruževima svojevremeno izjavile:
"Ako ste tužni, stavite malo ruža na usne i krenite u napad" – Koko Šanel
"Sipajte sebi piće, stavite ruž na usne i saberite se" – Elizabet Tejlor
"Lepota je po meni to što se osećate ugodno u svojoj koži. To ili crveni ruž za usne" – Gvinet Paltrou
Među drevnim civilizacijama šminka je bila statusni simbol, a žene i muškarci su jednako uživali u šminkanju. Pored estetske, šminka je imala i lekovitu privlačnost. Ljudi iz Sumerske civilizacije smatraju se najstarijim korisnicima ruževa za usne. Boja za usne se pravila od voća, kane, glinene rđe i naravno – od insekata. Žene Mesopotamije bile su za nijansu modoernije jer su koristile mlevene dragulje kako bi svojom usnama poklonile boju i sjaj.
Egipćani su bili istinski ljubitelji ruževa. Upečatljve nijanse poput ljubičaste i crne za njih su bile uobičajene. Boje su se dobijale od vrlo zanimljivih izvora, poput karminske boje izvedene od štitastih vaši (scale insect). Zapravo karminska boja se i dalje koristi za pravljenje ruževa i brojnih drugih kozmetičkih proizvoda.
U Japanu su žene takođe nosile intenzivnu šminku i tamne ruževe za usne od katrana i pčelinjeg voska. Dok se tek tokom postojanja Grčkog Carstva, nošenje ruževa povezalo sa prostitucijom, pri čemu su pristitutke da bi se razlikovale od drugih žena po zakonu bile obavezne da nose tamne ruževe za usne. U 9. veku arapski naučnik Abulcasis je izumeo ruž za usne u čvrstom stanju. Ne znajući kuda će ga eksperiment sa parfemom koji je sprovodio odvesti, isprobavajući njegovo pravljenje u većim količinama i odlažući ga u kalupe, došao je do ideje da isto primeni uzimajući boju za ruž kao materijal za rad.
UPOTREBA RUŽEVA U SREDNJEM VEKU
Sa pojavom hrišćanstva, crkva oštro osuđuje upotrebu ruževa i bilo koje druge vrste šminke. Crvene usne bile su povezane sa obožavanjem Sotone, a žene koje su nosile ovakve ruževe smatrale su se vešticama. Osim prostitutki, ni jedna žena koja je u to doba držala do svog ugleda nije mogla biti viđena sa ružem na usnama. Melen za usne međutim, bio je popularan i prihvatljiv. Žene su u to vreme potajno dodavale malo boje melemima ili se služile trikovima u vidu štipkanja usana, griženja ili trljanja različitim materijalima kako bi bile crvenije.
Međutim tokom vladavine kraljice Elizabete u Engleskoj u 16. veku ruž za usne se ponovo pojavljuje, ali ovog puta biva ograničen da dame plemenite krvi, kao i na glumice na javnoj sceni. Bleda koža i crveni ruž bilo su veoma popularni.
Francuska parfemska kompanija po imenu Guerlain je bila prva koja je proizvodila ruž za usne u komercijalne svrhe tokom 1884. godine. Ruž je bio napravljen od jelenskog loja, pčelinjeg voska kao i ricinusovog ulja, da bi potom bio uvijem u svileni papir.
Do 1920. godine ruž je zadobio trajnu ulogu u životu žena širom sveta. James Bruce Mason Jr je napravio prvi kalup u kom se ruž mogao pomerati na gore i zatvarati nakon upotrebe, kakav i danas poznajemo. Modne ikone tog doba, u najvećem broju filmske zvezde imale su veliki uticaj na žene ohrabrijući ih da nose ruževe najrazličitijih boja. Do dana današnjeg ženske samouverenost i ruž za usne (naročito crveni) idu ruku pod ruku.
Ž.J.
Izvor: Stylecraze
